Mezarlık ve Anılar

İyisiyle kötüsüyle bir bayram daha geçiyor. Nerde o eski bayramlar klişesine girmeyeceğim ama yine de giderek eski bayramları özlüyorum. En azından kalabalık olduğumuz o günleri... Zaman her türlü ilerliyor tabii, arkasına asla bakmıyor. İşte bayramda bir kez daha bunun farkına vardım. Nerden aklına geldi derseniz, şöyle: 

Bayramların ilk alışkanlığı mezarlık ziyaretidir bizde. Arife günü veya bayram sabahı namaza müteakiben, bütün köy mezarlığa gider. Bayram sevincini ilk olarak yitirdiklerimizle paylaşırız. 

Bu zamana kadar mezarlıkta sadece dedemi ziyaret ederdim. Ben henüz dört yaşındayken vefat etti kendisi. Hal böyle olunca dedemle ilgili hatırladığım pek bir şey yok. Ben daha hayatın farkına varamadan göçüp gitmiş. Sadece onunla ilgili anlatılanları biliyorum ancak hatırladığım yaşanmışlığım hiç yok. Bu yüzdendir ki, mezarlığa her gidişimde, kabrinin başındayken onunla ilgili anılarımı düşünürüm ancak aklıma hiçbir şey gelmez. Çok üzüntü hissetmeden, dualar edip ayrılırım ve bu böyle gelip geçerdi.

Bu bayram ise acı gerçeğin farkına vardım. Artık sadece dedemi ziyaret etmiyordum. Daha da kötüsü başında durduğum mezarlar, zihnime bazı anıları getiriyordu. Yaşanmışlıklar, yaşanmamışlıklar, kurulan hayaller, değiştiremeyeceğin kaderler…

Geride bıraktıklarımla ilgili anılar, duaların arasında zihnimi kurcalıyordu. Artık mezarlığa gittiğimde aklımda anıların canlanacağını ve üzülerek ayrılacağımı biliyorum. Ancak öyle gariptir ki, bu üzüntü, mezarlıktan çıkıp uzaklaştıkça yavaş yavaş aklından çıkıyor.

Kâinatın kanunu işte, hayat bir şekilde devam ediyor. İleride birilerinin bu gerçekle, beni düşünürken yüzleşeceğini bilmek ise biraz ürkütücü. Tabi ardımda birilerini bırakabilirsem…

Herkese iyi bayramlar.