Ağaç Ev Sohbetleri #158

 

Ağaç Ev Sohbetleri'nin 158. haftasından merhaba. Geçtiğimiz haftalarda bazı bloglarda “Hikayesi Olan Objeler” isimli çok güzel nostalji yazıları paylaşılmıştı. (Örnek olarak Sevgili buraneros’un son yazısını şuradan okuyabilirsiniz.) Bu konudan esinlenerek bu hafta ağaç evde biraz nostalji yapalım ve anılarımızı paylaşarak eğlenceli bir konuda sohbet edelim. İşte sorumuz geliyor:

“Çocukluğunuza dair neler hatırlıyorsunuz? Nasıl bir çocuktunuz?”

 

Ben evin en küçük çocuğuydum. Ablam benden 12 yaş, abim ise 10 yaş büyük. Halk arasında “tekne kazıntısı” denilen cinsten. Bu sebeple kimilerine göre şımarık, kimilerine göre oldukça tatlı bir çocukmuşum. Ablam ve abimin isimlerini aile büyüklerinin koymasına göz yuman annem, benim ismim konusunda kimseyi karıştırmamış ve Taha isminde karar kılmış.

 

Küçüklüğüme dair anlatılan ilk şey, sürekli hasta olan narin bir çocuk olduğum. Astım bronşit teşhisi konulup 8 aylıkken süt emmeyi bırakan ve sürekli hastanelere taşınan bir çocuk. Tabi ben bunları hatırlamıyorum. Benim hatırladığım 7 yaşında geçirdiğim havale nöbeti. O günden sonra 3 yıl süren doktor kontrolleri, EEG testleri, her akşam yutulan haplar ilk aklıma gelen şeyler.

 

Okula ilk başladığım zamanlar her sabah ağladığımı ve okula gitmek istemediğimi hatırlıyorum. Bu sebeple birkaç ay boyunca ablam beni okula bıraktıktan sonra çıkışa kadar avluda bekler ve teneffüsleri yanıma gelirdi. Okul hayatımdaki ilk başarım, 1. Sınıfta sene sonu yapılan okuma bayramında birinci olmamdı. Öğretmenimin kırmızı kurdeleyi yakama iliklediği sahne hala aklımda :)

 

Babam esnaf olduğu için yaz mevsimi onun en yoğun olduğu dönemdi. Dolayısıyla hiçbir yaz ailecek tatile gitmemiştik.  Bu yüzden çocukken tatile giden arkadaşlarıma özendiğimi hatırlıyorum. Yaz tatillerinde aylarca köyde kalırdık. Dayımlar, kuzenlerim, maaile toplaşırdık o zamanlar. Kuzenlerimle bir araya geldiğimde minderden evler yapıp oynadığımız oyunlar, elimizdeki poşetleri şeker ve fıstıkla doldurduğumuz bayramlar ve ağaçlara çıkıp dalından yediğimiz meyveler hatırladığım anılardan birkaçı.

 

Dedemin inekleri ve otlatmasına yardım ettiğim koyunları vardı. Bir koç tarafından süsüldüğümü, daha sonra bu hayvanın ilk kurban bayramında kesildiğini ve kanından bir damlanın alnıma sürüldüğünü hatırlıyorum.

 

Çocukluğumda yaşadığım bir diğer travma ise davul sesiydi. Küçükken sahurda duyduğum davul seslerine ağlayarak uyanırmışım. O günlerden beri de davul sesinden çok korkarmışım. Sanırım bunun psikolojik etkisi halen devam ediyor. Özellikle Ramazan ayındaki davul sesleri şu yaşımda bile tuhaf şeyler hissetmeme neden oluyor.

 

Küçükken balık yemekten ve kokusundan nefret ederdim. Bunun bir numaralı sebebi şu sarı, jelatin kaplı balık yağlarıydı. Annem zorla içtirmeye çalıştıkça bende ters tepkiye neden oldu. Şimdilerde yeni yeni balık yemeye alıştım.

 

90’ların sonunda doğmuş, sokakta dolu dolu oynamanın yanı sıra bilgisayarla tanışmış hibrit bir çocukluk yaşadım. 4. Sınıftayken evimize giren bilgisayar, 5. Sınıfta beni gözlükle tanıştırmıştı. Ayrıca internet kafeler o zaman için çok önemli yerlerdi. Hatta bir internet kafe sahibi olmayı bile isterdim.

 

Benim çocukluğumla ilgili hatırladığım şeyler kısaca bu şekilde. Sokakta bütün gün top koşturup, akşam ezanında evde olan, ödevlerini bitirdikten sonra klasik pazar akşamı banyosunu yapan, çoğu zaman sessiz ve uslu görünen ancak bu görüntünün altından gizli şımarıklıklar yapan bir çocuktum. Sanırım çocukluk hemen hemen herkes için güzel duygular hissettirir. Bir de o günlere duyulan özlem. Bu yazıyı da Turgut Uyar’dan bir alıntıyla bitirelim: Düşünüyorum da biz, büyüyerek çocukluk etmişiz.  

Sizlerin bu konu hakkında yazılarını okumaya ise sabırsızlanıyorum. Hadi herkes ağaç evde toplaşsın!